چگونه استراحت بر عملکرد جسمی و ذهنی تأثیر می‌گذارد

از سنین بسیار پایین، ورزشکاران در مورد اهمیت تمرین آموزش می‌بینند. با این حال، اگر می‌خواهید عالی باشید، تمرین به معنای انجام مکرر یک کار نیست.

شما باید درگیر تمرین آگاهانه شوید — نوعی تلاش که برای کمک به شما در تسلط بر یک مهارت در نظر گرفته شده است. مقاله‌ای در مجله هاروارد بیزینس ریویو این تمرین آگاهانه را به عنوان “ تمرینی که بر وظایفی فراتر از سطح فعلی شایستگی و راحتی شما تمرکز دارد “ تعریف می‌کند.

بیشتر ما درگیر تمرین عمدی نمی‌شویم، چون اغلب اوقات، وقتی این کار را انجام می‌دهیم، احساس می‌کنیم که از موفقیت دورتر می‌شویم. تمرین عمدی سرگرم‌کننده نیست و عموماً فاقد رضایت فوری است. یعنی، برخلاف رضایت تأخیری . فراموش کردن چیزی که به انجام آن عادت کرده‌اید، به فروتنی و توجه دقیق نیاز دارد — به‌خصوص وقتی که در اوج بازی خود هستید. برای انتخاب مرکز روانشناسی خوب در تهران با گروه ویان تماس بگیرید.

با این حال، آنچه عملکرد ورزشی حرفه‌ای را متمایز می‌کند، نحوه‌ی رویکرد یک ورزشکار به تمرین است. این شامل درک این نکته می‌شود که آنچه آنها را به اوج ورزششان رسانده، دیگر برای آنها کارساز نیست. در آن مرحله، یادگیری تکنیک‌های جدیدبه آنها کمک می‌کند تا در اوج بازی خود باقی بمانند .

یکی از اجزای اغلب نادیده گرفته شده در عملکرد انسان، استراحت آگاهانه است . هم مغز و هم عضلات ما به زمان کافی برای استراحت بین دوره‌های تمرکز فشرده نیاز دارند.

اما وقتی بدن شما در حال استراحت است، کاری بیش از «استراحت» انجام می‌دهد. علم ورزش به ما می‌آموزد که روزهای استراحت برای رشد عضلات بسیار مهم هستند. پارگی‌های ریز ایجاد شده در طول فشارهای فیزیکی در روزهای استراحت ترمیم و تقویت می‌شوند. همانطور که بدن ما به آن زمان استراحت متکی است، مغز ما نیز به استراحت نیاز دارد.

تحقیقات نشان می‌دهد که مغز در طول دوره‌های استراحت بسیار فعال‌تر از دوره‌های تمرکز است. شبکه حالت پیش‌فرض (DMN) هنگام استراحت فعال می‌شود. این شبکه با حافظه، تنظیم احساسات و عملکرد در وظایف شناختی مرتبط است.

ما می‌دانیم که ورزشکاران برای آماده شدن برای یک بازی باید تمرین کنند و برای بهبودی باید از خود مراقبت کنند. اما وقتی در دنیای کار از استعاره‌های ورزشی برای الهام گرفتن استفاده می‌کنیم، هرگز در مورد «استراحت مانند یک ورزشکار» صحبت نمی‌کنیم.

همانطور که ما قدرت و نظم آنها را تحسین می‌کنیم، باید از “بازی” مراقبت از خود آنها نیز درس بگیریم. این متخصصان تیم‌های کاملی را به استراحت و بهبودی خود اختصاص داده‌اند. زیرا این بخش کلیدی از بهبود عملکرد و ضروری برای جلوگیری از فرسودگی شغلی است .

روانشناسی ورزشی، اوج عملکرد و آمادگی ذهنی را با هم ترکیب می‌کند

چرا دنیا عاشق تماشای ورزشکاران حرفه‌ای در حال انجام کارشان است؟ به این دلیل است که — در سطح سلولی — ما خودمان را در بازی می‌بینیم. ما با تیم‌ها و ورزشکارانی که تماشا می‌کنیم، همذات‌پنداری می‌کنیم. ما هم از عشق به ورزش و هم از فردی که توانسته آن عشق را به یک حرفه تبدیل کند، لذت می‌بریم. و این الهام را به زندگی خودمان بازمی‌گردانیم.

شاید این به منبع واقعی الهام — خودکارآمدی — اشاره دارد . خودکارآمدی — باور ما به اینکه می‌توانیم کاری را با موفقیت انجام دهیم — که سنگ بنای روانشناسی اجتماعی و عملکردی است، به عنوان مهارت ذهنی کلیدی که عملکرد یک ورزشکار را تعیین می‌کند، در نظر گرفته می‌شود.

طبق نظریه شناخت اجتماعی آلبرت بندورا ، چهار مؤلفه حیاتی برای توسعه خودکارآمدی وجود دارد. این مؤلفه‌ها عبارتند از تجربه گذشته، الگوسازی اجتماعی، تشویق و سلامت عاطفی. وقتی ورزش تماشا می‌کنیم، می‌بینیم که موفقیت برای ما الگوسازی می‌شود و ما از علوم ورزشی، موازی‌سازی‌هایی را استخراج می‌کنیم و آنها را در زمینه‌های دیگر به کار می‌بریم. وقتی این کار را انجام می‌دهیم، آنها به یک زبان جهانی تبدیل می‌شوند، حتی برای کسانی که خیلی به ورزش علاقه ندارند.

چون واقعاً، این در مورد بازی نیست. این در مورد اصول روانشناختی بازی‌های درونی است که همه ما انجام می‌دهیم. این در مورد تعیین هدف، تجسم یک نتیجه مثبت، مدیریت گفتگوی درونی و انجام بهترین تلاش شماست.

با این حال، چیزی که باید مراقب باشیم و به خاطر داشته باشیم این است که به همان اندازه که به استراحت، ریکاوری و توسعه سیستم پشتیبانی مربوط می‌شود، به شما امکان می‌دهد چشم از توپ بردارید — و سرتان را در بازی نگه دارید.